کوبیسم با همزمان کردن نقاط دید مختلف ، یکپارچگی قیافه اشیا را به هم میزند و به جای آن شکل تجریدی ( آبستره ) را ارایه می کند ؛ بدین معنا که عکاس کوبیست اشیا را در آن واحد از زوایای مختلفی می بیند، اما تمامی تصویری را که دیده است به ما نشان نمیدهد، بلکه فقط عناصر و اجزایی از آنها را انتخاب و روی سطح دو بعدی تصویر می نمایاند. از این روست که یک اثر کوبیستی ، مغشوش ، درهم و غیر طبیعی جلوه می کند. بنابراین عکاس کوبیست که دیگر در بند یک نقطه دید واحد ( مانند عکاسی رئال ) نیست ، می تواند هر شیئی را نه به عنوان یک قیافه ثابت بلکه به صورت مجموعه ای از خطوط، سطوح و رنگها ببیند و با ترکیب این ابعاد عکس کوبیستی ارایه کند.